معرفی هنرمند
عبدالوهاب شهیدی فرزند میرزا حسن شهیدی ملقب به صدرالاسلام و متخلص به طوبی است. او اول مهرماه سال ۱۳۰۱ در شهر میمه و در خانوادهای روحانی به دنیا آمده است. عبدالوهاب شهیدی مشوق اصلی خود را پدرش میداند و در این باره میگوید: «پدر هم از آن جا که موسیقی را خیلی خوب میدانست، به من کمک میکرد و چند مثنوی را به من یاد داد که ای کاش نرفته بود و من از او بیش تر میآموختم. اما ۱۳ ساله بودم که ایشان درگذشت». وی با
اسماعیل مهرتاش آشنا شد و این آشنایی منجر به این شد که نزد وی فراگیری موسیقی را شروع کند. ابتدا آوازهای
جلالالدین تاج اصفهانی و ادیب خوانساری را آموخته بود اما
اسماعیل مهرتاش به او میگوید باید همه اینها را از ذهنت پاک کنی. بدین ترتیب عبدالوهاب شهیدی صاحب سبک منحصر به فردی شد.
عبدالوهاب شهیدی از اوایل دهه ۱۳۲۰ فعالیت هنری خود را با فراگیری آواز،
سنتور و
عود نزد
اسماعیل مهرتاش آغاز کرد. او در سال ۱۳۳۹ در برنامه گلها شروع به فعالیت و همکاری با رادیو کرد و تا سال ۱۳۵۷ در بسیاری از این برنامهها شرکت کرد. وی همچنین چندین بار در برنامههای جشن هنر شیراز شرکت کرد و در این برنامهها با هنرمندان سرشناسی چون
جلیل شهناز،
فرامرز پایور، اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمتالله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی همکاری کرد. شهیدی با اجرای بیش از ۲۳۰ برنامه، از فعالترین هنرمندان برنامه گلها بوده و رتبه سوم بیشترین برنامه موسیقی در گلها را دارد. عبدالوهاب شهیدی در اجرای آوازهای محلی نیز پیشرو بوده است. تصنیف معروف
زندگی (اون نگاه گرم تو) از این هنرمند است.
علاوه بر آواز، سبک
عود نوازی او منحصر به فرد است. اجرای آوازهای محلی، در میان آثار وی نقش برجستهای دارند. از آوازهای محلی او میتوان به تصنیف زندگی (معروف به اون نگاه گرم تو) اشاره کرد که مربوط به آهنگی محلی بر روی شعری از
هما همایون (میرافشار) در دستگاه ماهور میباشد و با تنظیم
فرامرز پایور اجرا شده است، و همچنین تصنیفهای دیگری مثل یار بی وفا، آی سوزه و… همچنین وی قطعات قدیمی معروفی مانند آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده که از میان آنها میتوان به تصنیفهای گریه را به مستی بهانه کردم (در آلبوم قدیمی حرف) و گریه کن که گر سیل خون گریی اشاره کرد.
توجه: توضیحات فوق از سایت ویکی پدیا کپی شده است و امکان دارد دارای خطا باشد.